De meningen over het boek waren zeer verdeeld. Sommigen vonden het boeiend, intrigerend, een bijzondere constructie. Anderen vonden het schetsmatig, abstract, koud, afstandelijk. Wél was iedereen het er over eens dat het lastig is om je met de personages te identificeren. Het is meer een ideeënroman; stilistisch heel begaafd, met mooie beelden, maar het blijven constructies, waarbij de lezer nergens via suggestie wordt geprikkeld zich met een personage of gebeurtenis te vereenzelvigen. Vooral Lotte, het enige vrouwelijke personage, komt niet tot leven. Zij blijft een ‘functie’, louter nodig om de ontwikkeling van de drie mannelijke personages aan te kunnen ophangen. Een bijna ontmenselijkte abstractie, waaraan door de drie mannen betekenis wordt toegekend, ten dienste van een helderder definiëring van zichzelf. Een rekwisiet in hun  eigen verhaallijn.

Doordat die betrokkenheid bij de personages ontbreekt, gaat de roman niet echt leven en blijft hooguit bewondering over voor de uitwerking van de achterliggende ideeën. Die ideeën, over existentiële eenzaamheid, over overleven, onsterfelijkheid, de verschillende beleving van tijd, zijn daarmee wel indrukwekkend, maar nergens beklemmend.